Η Γερμανική δικαιοσύνη ξεσκέπασε το ισλαμικό ΑΚΡ
Μια περίπλοκη υπόθεση που έγινε ευρύτερα γνωστή με την ονομασία «Φάρος» (Deniz Feneri), ήρθε προσφάτως στο φως της δημοσιότητας στην Φρανκφούρτη του γερμανικού κρατιδίου της Έσσης. Η υπόθεση δεν είναι καθόλου απλή καθώς αφορά, αφενός, χρηματικές προσφορές και δωρεές που προέρχονται από τούρκους μετανάστες, και, αφετέρου, γιατί εμπλέκεται άμεσα το κυβερνών ισλαμικό κόμμα της Τουρκίας (ΑΚΡ).
Η Γερμανική δικαιοσύνη κατόπιν καταγγελιών κλήθηκε να εξιχνιάσει μια υπόθεση οικονομικού εγκλήματος όπου δωρεές υπέρ των θυμάτων που επλήγησαν από τα καταστροφικά παλιρροιακά κύματα (τσουνάμι) στην Νοτιοανατολική Ασία το 2004, είχαν εξαφανιστεί από τα ταμεία του κοινωφελούς συνδέσμου «Φάρος». Η υπόθεση απέκτησε περισσό ενδιαφέρον όταν οι κατηγορούμενοι κατά την ακροαματική διαδικασία απεκάλυψαν ότι μέρος του ποσού που είχε συγκεντρωθεί για τους πληγέντες είχε κατευθυνθεί στον πρωθυπουργό της Τουρκίας, ο οποίος είχε επιφορτιστεί με την απόδοσή του στους θεσμούς και τα όργανα των δικαιούχων.
Η τουρκική αντιπολίτευση, με επικεφαλής το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, δεν άφησε, όπως ήταν αναμενόμενο, να περάσει ανεκμετάλλευτη η ευκαιρία και κατηγόρησε το ΑΚΡ για ανάμιξη σε οικονομικό σκάνδαλο. Μέσα σε ένα πολιτικό κλίμα ιδιαίτερα βεβαρυμμένο, κυρίως εξαιτίας των κατηγοριών που εκσφενδονίστηκαν κατά των κεμαλικών κύκλων στα πλαίσια της υπόθεσης «Εργκενεκόν», η εκδίκαση της οποίας συνεχίζεται στην Τουρκία, η πολιτική αυτή πράξη της αντιπολίτευσης έδωσε την εντύπωση πως είναι η πρώτη πράξη της μεγάλης «αντεπίθεσης». Έτσι, η καταγγελία του ΡΛΚ που συνέπεσε χρονικά και με το ξεκαθάρισμα λογαριασμών του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν με μεγιστάνες των τουρκικών ΜΜΕ, όπως ο «κεμαλικών» προσανατολισμών όμιλος Ντογάν, εκλήφθηκε από ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού αλλά ιδιαίτερα του ξένου Τύπου ως κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ των δυο ιδεολογικών, κοινωνικών και οικονομικών συνασπισμών στη γείτονα.
Είναι αλήθεια, ότι η ισλαμική παράταξη έχει μια ειδική σχέση με τους επιχειρηματικούς κύκλους που ανταγωνίζονται το παραδοσιακό (κεμαλικό) κεφάλαιο. Πράγματι, το κυβερνών ΑΚΡ είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την τύχη των πληγέντων από το τσουνάμι του 2004. Ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Έρντογαν μάλιστα είχε πραγματοποιήσει πενθήμερο ταξίδι στις πληγείσες περιοχές (Ινδονησία, Μαλαισία, Σρι Λάνκα, Ταϋλάνδη και Μαλδίβες) ως ένδειξη συμπαράστασης του τουρκικού λαού. Φαίνεται όμως ότι ο τούρκος πρωθυπουργός είχε και άλλα σχέδια πέρα από την ένδειξη συμπαράστασης στους ομοθρήσκους μουσουλμάνους που συνιστούν την πλειοψηφία των πληγεισών λαών. Σε κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Ινδονησίας, δεν είχε διστάσει ακόμη και να τον προειδοποιήσει – τι ειρωνεία! – για την δράση τυχοδιωκτών που θα σπεύσουν να εκμεταλλευθούν την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών. Έτσι, έχοντας προλειαίνει το έδαφος έκλεισε συμφωνίες ανοικοδόμησης οικισμών, σχολείων, νοσοκομείων και δημόσιων κτηρίων με τα κράτη αυτά.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι ισλαμικοί κύκλοι στην Τουρκία έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τους όπου γης τούρκους οικονομικούς μετανάστες. Αυτοί, οι μετανάστες κυρίως της Γερμανίας, είναι ουσιαστικά η κύρια πηγή χρηματοδότησης των πολιτικών δραστηριοτήτων της ισλαμικής παράταξης. Με διάφορες προφάσεις ενδεδυμένες έντεχνα σε περιβολές ισλαμικών αρχών και ηθικής, οι κύκλοι αυτοί, από την δεκαετία κιόλας του 1970, εξασφαλίζουν σημαντικούς πόρους οι οποίοι σχεδόν ποτέ δεν φτάνουν στον δηλωμένο προορισμό τους.
Το σκάνδαλο του «Φάρου», δεν είναι δηλαδή πρωτόγνωρο φαινόμενο. Την ίδια πρακτική είχε εφαρμόσει και το Κόμμα Ευημερίας του Νετζμεττίν Έρμπακαν στα μέσα της δεκαετίας 1990 όταν εκπρόσωποι του κόμματός του είχαν συγκεντρώσει τον οβολό των τούρκων μεταναστών κυρίως της Γερμανίας για να απαλύνουν δήθεν τον πόνο των «αδελφών» μουσουλμάνων της Βοσνίας. Τα λεφτά αυτά είχαν κατευθυνθεί στα ταμεία του κόμματος γα τις ανάγκες των προεκλογικών εκστρατειών.
Εν κατακλείδι, το σκάνδαλο που ξεσκέπασε η Γερμανική δικαιοσύνη αποδεικνύει τις σκοτεινές μεθόδους χρηματοδότησης και λειτουργίας του ισλαμικού κόμματος στην Τουρκία και την αστοχία των παρατηρητών που έσπευσαν να το αποδώσουν σε αντίποινα κεμαλιστών.
Κ. Βοσπορίτης, ο νεότερος
kbocporitis.jr(at)gmail.com
17/9/2008
Για περισσότερα...
10/9/08
Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» στην Κωνσταντινούπολη (6-7.9.1955)
Η στάση του τουρκικού Τύπου σήμερα
Πενήντα οκτώ χρόνια πέρασαν κιόλας από τα γεγονότα της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 που άλλαξε δραματικά την τύχη της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, η οποία κατά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης το 1923 απαριθμούσε περί τα 200.000 άτομα. Σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά, η τουρκική θέση - πλην λαμπρών και ελπιδοφόρων εξαιρέσεων - συνεχίζει να παραμένει υπό την επιρροή των εθνικών στερεοτύπων.
Οι εκδηλώσεις μνήμης και ενημέρωσης γύρο από το θέμα των Σεπτεμβριανών συνεχίστηκαν και φέτος στην Τουρκία. Γνωστοί τούρκοι διανοούμενοι, όπως ο Ζαράκολου, αλλά και αρκετοί μειονοτικοί, φρόντισαν να κρατήσουν ζωντανή τη συζήτηση περί το «τις πταίει;» για τον αφανισμό της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία την «Νύχτα των Κρυστάλλων». Η παραπομπή στη «Νύχτα των Κρυστάλλων» δεν είναι καθόλου άστοχη, καθώς τα αποτελέσματα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τη νύχτα εκείνη του Σεπτέμβρη με στόχο το ελληνικό στοιχείο της Κωνσταντινούπολης φέρουν καθόλα ομοιότητες με εκείνα της 9ης – 10ης Νοεμβρίου 1938, όταν το ναζιστικό παρακράτος έφερε το πρώτο μεγάλο πλήγμα στην εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας. Δεν είναι λίγα τα στοιχεία εκείνα που μας οδηγούν να σκεφθούμε πως η ομοιότητα στις απάνθρωπες αυτές πράξεις έλκει τις ρίζες της από την ιδεολογική συγγένεια των δυο καθεστώτων. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η ναζιστική Γερμανία λίγο αργότερα δανείστηκε και «επεξεργάστηκε» μεθόδους που πρώτοι εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι πάνω στο αρμενικό και ελληνικό στοιχείο (1915-1922)!
Εκείνη την αποφράδα νύχτα του 1955, στην Κωνσταντινούπολη καταστράφηκαν χιλιάδες ελληνικές οικίες, εργοστάσια, βιοτεχνίες, μαγαζιά, εκκλησιές, ευαγή ιδρύματα, σχολεία και σύλλογοι από το φανατισμένο πλήθος. Ενώ από τις επιθέσεις δε γλύτωσαν ούτε ζωντανοί (δολοφονίες, κακοποιήσεις και βιασμοί), ούτε νεκροί! Η ευθύνη του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΚ) στην οργάνωση αυτής της άνανδρης επίθεσης αποκαλύφθηκε με το πραξικόπημα του 1960 και οι ηγέτες του απολογήθηκαν και γι’ αυτές τις κατηγορίες. Στόχος του ΔΚ, ως εκπρόσωπος της μεγάλης ιδιοκτησίας και των εμπορικών συμφερόντων της Ανατολής, ήταν ο αποκλεισμός των μειονοτικών από την θέση κλειδί που κατείχαν στην αγορά, προς όφελος της εκκολαπτόμενης τουρκικής αστικής τάξης.
Με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκε, βέβαια, και μερίδα του τουρκικού τύπου. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως τα ισλαμικά φύλλα που προσεγγίζουν το θέμα από την σκοπιά της θρησκευτικής ηθικής. Ενδεικτικά, στο δημοσίευμα της Ζαμάν (8.9.2008), η συντάκτρια καταβάλλει μια αξιέπαινη προσπάθεια καυτηριασμού της παθολογικής αυτής συμπεριφοράς και ταπείνωσης που υπέστη η ρωμαΐκη κοινότητα. Το ολίσθημά της όμως είναι σοβαρό καθώς αδυνατεί να απαλλαγεί από την επικρατούσα ιστορική θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Προσεγγίζει δηλαδή το θέμα της μέσα από τον ίδιο φακό που έχουν σχεδιάσει οι υφιστάμενοι τουρκικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί. Για όσα συνέβησαν, λέει, φταίει το Κυπριακό! Το μήνυμα που περνάει, δηλαδή, είναι σαφής. Την ευθύνη την φέρουν οι ελληνοκύπριοι και κατ’ επέκταση η Ελλάδα! Σε ένα επόμενο στάδιο διαπιστώνουμε ακόμη, ότι έχοντας επικεντρώσει την προσοχή της σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, της διαφεύγει, καθώς προφανώς το θεωρεί αυτονόητο, να εξετάσει την διπλωματική και πολιτική πρακτική που ακολούθησε η Άγκυρα έναντι της ίδιας της κοινότητας αλλά και της Ελλάδας από το 1923 έως σήμερα. Και έτσι έρχεται σε αντίθεση με όσα λέει η ίδια, καθώς μας υπενθυμίζει, πολύ ορθά, την ομολογία τούρκου στρατηγού για τον ρόλο της Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου στο πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου αλλά και στην Κύπρο αργότερα. Αλήθεια, σε τι συμπεράσματα άραγε θα κατέληγε εάν είχε υπολογίσει την μη εφαρμογή του αυτόνομου καθεστώτος της Ίμβρου και της Τενέδου, τις συνέπειες της «ανισσόροπης» ανταλλαγής πληθυσμών και την μεθοδευμένη ματαίωση της αποζημίωσής τους, τον ληστρικό φόρο περιουσίας του 1941, τις απελάσεις των ελλήνων υπηκόων της Κωνσταντινούπολης το 1964, τον Αττίλα Α΄ και Β΄ και τους νέους διωγμούς στην Κωνσταντινούπολη, τις βλέψεις στο Αιγαίο και στην Θράκη;
Κ. Βοσπορίτης, ο νεότερος
kbocporitis.jr(at)gmail.com
10/9/2008
Για περισσότερα...
Πενήντα οκτώ χρόνια πέρασαν κιόλας από τα γεγονότα της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 που άλλαξε δραματικά την τύχη της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, η οποία κατά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης το 1923 απαριθμούσε περί τα 200.000 άτομα. Σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά, η τουρκική θέση - πλην λαμπρών και ελπιδοφόρων εξαιρέσεων - συνεχίζει να παραμένει υπό την επιρροή των εθνικών στερεοτύπων.
Οι εκδηλώσεις μνήμης και ενημέρωσης γύρο από το θέμα των Σεπτεμβριανών συνεχίστηκαν και φέτος στην Τουρκία. Γνωστοί τούρκοι διανοούμενοι, όπως ο Ζαράκολου, αλλά και αρκετοί μειονοτικοί, φρόντισαν να κρατήσουν ζωντανή τη συζήτηση περί το «τις πταίει;» για τον αφανισμό της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία την «Νύχτα των Κρυστάλλων». Η παραπομπή στη «Νύχτα των Κρυστάλλων» δεν είναι καθόλου άστοχη, καθώς τα αποτελέσματα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τη νύχτα εκείνη του Σεπτέμβρη με στόχο το ελληνικό στοιχείο της Κωνσταντινούπολης φέρουν καθόλα ομοιότητες με εκείνα της 9ης – 10ης Νοεμβρίου 1938, όταν το ναζιστικό παρακράτος έφερε το πρώτο μεγάλο πλήγμα στην εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας. Δεν είναι λίγα τα στοιχεία εκείνα που μας οδηγούν να σκεφθούμε πως η ομοιότητα στις απάνθρωπες αυτές πράξεις έλκει τις ρίζες της από την ιδεολογική συγγένεια των δυο καθεστώτων. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η ναζιστική Γερμανία λίγο αργότερα δανείστηκε και «επεξεργάστηκε» μεθόδους που πρώτοι εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι πάνω στο αρμενικό και ελληνικό στοιχείο (1915-1922)!
Εκείνη την αποφράδα νύχτα του 1955, στην Κωνσταντινούπολη καταστράφηκαν χιλιάδες ελληνικές οικίες, εργοστάσια, βιοτεχνίες, μαγαζιά, εκκλησιές, ευαγή ιδρύματα, σχολεία και σύλλογοι από το φανατισμένο πλήθος. Ενώ από τις επιθέσεις δε γλύτωσαν ούτε ζωντανοί (δολοφονίες, κακοποιήσεις και βιασμοί), ούτε νεκροί! Η ευθύνη του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΚ) στην οργάνωση αυτής της άνανδρης επίθεσης αποκαλύφθηκε με το πραξικόπημα του 1960 και οι ηγέτες του απολογήθηκαν και γι’ αυτές τις κατηγορίες. Στόχος του ΔΚ, ως εκπρόσωπος της μεγάλης ιδιοκτησίας και των εμπορικών συμφερόντων της Ανατολής, ήταν ο αποκλεισμός των μειονοτικών από την θέση κλειδί που κατείχαν στην αγορά, προς όφελος της εκκολαπτόμενης τουρκικής αστικής τάξης.
Με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκε, βέβαια, και μερίδα του τουρκικού τύπου. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως τα ισλαμικά φύλλα που προσεγγίζουν το θέμα από την σκοπιά της θρησκευτικής ηθικής. Ενδεικτικά, στο δημοσίευμα της Ζαμάν (8.9.2008), η συντάκτρια καταβάλλει μια αξιέπαινη προσπάθεια καυτηριασμού της παθολογικής αυτής συμπεριφοράς και ταπείνωσης που υπέστη η ρωμαΐκη κοινότητα. Το ολίσθημά της όμως είναι σοβαρό καθώς αδυνατεί να απαλλαγεί από την επικρατούσα ιστορική θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Προσεγγίζει δηλαδή το θέμα της μέσα από τον ίδιο φακό που έχουν σχεδιάσει οι υφιστάμενοι τουρκικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί. Για όσα συνέβησαν, λέει, φταίει το Κυπριακό! Το μήνυμα που περνάει, δηλαδή, είναι σαφής. Την ευθύνη την φέρουν οι ελληνοκύπριοι και κατ’ επέκταση η Ελλάδα! Σε ένα επόμενο στάδιο διαπιστώνουμε ακόμη, ότι έχοντας επικεντρώσει την προσοχή της σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, της διαφεύγει, καθώς προφανώς το θεωρεί αυτονόητο, να εξετάσει την διπλωματική και πολιτική πρακτική που ακολούθησε η Άγκυρα έναντι της ίδιας της κοινότητας αλλά και της Ελλάδας από το 1923 έως σήμερα. Και έτσι έρχεται σε αντίθεση με όσα λέει η ίδια, καθώς μας υπενθυμίζει, πολύ ορθά, την ομολογία τούρκου στρατηγού για τον ρόλο της Ειδικής Διεύθυνσης Πολέμου στο πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου αλλά και στην Κύπρο αργότερα. Αλήθεια, σε τι συμπεράσματα άραγε θα κατέληγε εάν είχε υπολογίσει την μη εφαρμογή του αυτόνομου καθεστώτος της Ίμβρου και της Τενέδου, τις συνέπειες της «ανισσόροπης» ανταλλαγής πληθυσμών και την μεθοδευμένη ματαίωση της αποζημίωσής τους, τον ληστρικό φόρο περιουσίας του 1941, τις απελάσεις των ελλήνων υπηκόων της Κωνσταντινούπολης το 1964, τον Αττίλα Α΄ και Β΄ και τους νέους διωγμούς στην Κωνσταντινούπολη, τις βλέψεις στο Αιγαίο και στην Θράκη;
Κ. Βοσπορίτης, ο νεότερος
kbocporitis.jr(at)gmail.com
10/9/2008
Για περισσότερα...
7/9/08
Οπορτουνιστική τακτική από την Άγκυρα με στόχο την αναγνώριση του Ψευδοκράτους
Στην πρόσφατη κρίση του Καυκάσου, η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν άμεσα εμπλεκόμενη χώρα στη σύρραξη, υπήρξε μια από τις χώρες που δέχτηκαν τις πιέσεις της Μόσχας και της Ουάσινγκτον. Ωστόσο, όχι μόνο δεν ενέδωσε αμέσως στις πιέσεις των μεγάλων, αλλά, χάρη στο πλεονέκτημα που της δίνει η γεωγραφική της θέση, είχε το θάρρος να αξιώσει και σημαντικά, από ό,τι φαίνεται, ανταλλάγματα.
Η στρατηγικής σημασίας θέση που κατέχει η Τουρκία, πάνω στο πέρασμα από Ανατολή προς Δύση, λειτούργησε για μια ακόμη φορά ως πλεονέκτημα υπέρ της Άγκυρας που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κεμαλικού κράτους (ΙΜΚ) εκμεταλλεύθηκαν κατάλληλα για να προωθήσουν και να προστατεύσουν τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Άλλωστε, μελετώντας κανείς τη διπλωματική ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας εντοπίζει παρόμοιες καταστάσεις με τις σημερινές. Ενδεικτικά θα υπενθυμίσουμε εκείνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Άγκυρα τήρησε μια εφεκτική στάση έναντι άλλοτε του ενός και άλλοτε του άλλου συνασπισμού, ανάλογα με τις εξελίξεις στη σκηνή των επιχειρήσεων και τις προσταγές της ασφάλειάς της.
Ο τουρκικός Τύπος, λόγω της θέσης που κατέχει στο σύστημα, αλλά και των ιδιαίτερων συνθηκών που επικράτησαν τελικά στο τουρκικό πολιτικό σύστημα, υπήρξε ένας από τους κινητήριους μοχλούς των ΙΜΚ. Οι τουρκικοί ΙΜΚ, βέβαια, πέρα από τις σχέσεις της χώρας με τις μεγάλες δυνάμεις, ιστορικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε πολύ μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό στην πολιτική που ακολούθησε το τουρκικό κράτος έναντι των γειτονικών του χωρών. Εξάλλου, ο τουρκικός Τύπος υπήρξε ανέκαθεν πρωτεργάτης στη διεκπεραίωση σχεδίων που όχι μόνο αντιβαίνουν κάθε κανόνα καλής γειτονίας, αλλά και των Διεθνών Συνθηκών - προβοκατόρικη είναι η δράση του φερʼ ειπείν στα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης που υποτίθεται ότι έχαιρε κάποιας «προστασίας» βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης.
Από ό,τι μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα πρόσφατα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο, ακόμη και όταν η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία βρέθηκε υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, οι ΙΜΚ, διά μέσου των ΜΜΕ, για να αποφύγουν ακριβώς την ασφυκτική πίεση του διεθνούς παράγοντα, επέλεξαν να υπερτονίσουν τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα στα κατεχόμενα, στο Β. Ιράκ, στον ενεργειακό χάρτη του Καυκάσου, στα Στενά κ.λπ. Χάρη σε αυτήν την κίνηση τακτικής -επιτυχημένη πατροπαράδοτη «συνταγή»- το καθεστώς αποσκοπούσε στην πραγματικότητα, αφενός, να κατευθύνει την εσωτερική κοινή γνώμη και, αφετέρου, να αποπροσανατολίσει τη διεθνή κοινή γνώμη για τις προθέσεις του. Έτσι, η Άγκυρα θα εξακολουθήσει να στοχεύει στην εξασφάλιση υπερβολικών και ασύμμετρων ωφελημάτων ως αντάλλαγμα για την υποτιθέμενη «συνεργασία» της με τις μεγάλες δυνάμεις.
Στην πρώτη φάση της κρίσης, η Τουρκία, από την μια, τήρησε μια θέση εφεκτική έναντι της Ρωσίας και, από την άλλη, φάνηκε να μην έχει διάθεση να τηρήσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας και των ΗΠΑ - καθυστέρησε τη διέλευση των αμερικανικών πλοίων από τα Στενά με προορισμό τη Μαύρη Θάλασσα. Παρόμοια οπορτουνιστική στάση είχε τηρήσει η Τουρκία και τον Μάρτιο 2003, λίγο πριν από την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, προβάλλοντας εξωπραγματικές οικονομικές απαιτήσεις από την Ουάσινγκτον. Οι νέες απαιτήσεις της Άγκυρας προς την Ουάσινγκτον δεν έγιναν φυσικά γνωστές μια και επήλθε συμφωνία. Οι τούρκοι διανοούμενοι πάντως από τις στήλες τους στα τουρκικά φύλλα -αλλά και η πολιτική ηγεσία- έσπευσαν να ζητήσουν από τη Μόσχα την αναγνώριση του ψευδοκράτους! Αξίζει να σημειωθεί ότι η τουρκική απαίτηση διατυπώθηκε τη στιγμή που η Ρωσία είχε ήδη κλείσει τα σύνορά της στα χιλιάδες τουρκικά φορτηγά.
Όσο πιο τεταμένες είναι, λοιπόν, οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τόσο περισσότερο η Άγκυρα νομίζει ότι αυτές την έχουν απολύτως ανάγκη, προσπερνά το γεγονός ότι τα Στενά δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος του ενιαίου γεωστρατηγικού χώρου που εκτείνεται από το Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα και διατυπώνει ολοένα και πιο εξωπραγματικές απαιτήσεις, ελπίζοντας ότι η ιστορία θα επαναληφθεί και θα ευνοηθεί από τις συγκυρίες.
Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος
kbocporitis(at)gmail.com
Το Παρόν της Κυριακής - 07/09/2008
Για περισσότερα...
Η στρατηγικής σημασίας θέση που κατέχει η Τουρκία, πάνω στο πέρασμα από Ανατολή προς Δύση, λειτούργησε για μια ακόμη φορά ως πλεονέκτημα υπέρ της Άγκυρας που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κεμαλικού κράτους (ΙΜΚ) εκμεταλλεύθηκαν κατάλληλα για να προωθήσουν και να προστατεύσουν τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Άλλωστε, μελετώντας κανείς τη διπλωματική ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας εντοπίζει παρόμοιες καταστάσεις με τις σημερινές. Ενδεικτικά θα υπενθυμίσουμε εκείνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Άγκυρα τήρησε μια εφεκτική στάση έναντι άλλοτε του ενός και άλλοτε του άλλου συνασπισμού, ανάλογα με τις εξελίξεις στη σκηνή των επιχειρήσεων και τις προσταγές της ασφάλειάς της.
Ο τουρκικός Τύπος, λόγω της θέσης που κατέχει στο σύστημα, αλλά και των ιδιαίτερων συνθηκών που επικράτησαν τελικά στο τουρκικό πολιτικό σύστημα, υπήρξε ένας από τους κινητήριους μοχλούς των ΙΜΚ. Οι τουρκικοί ΙΜΚ, βέβαια, πέρα από τις σχέσεις της χώρας με τις μεγάλες δυνάμεις, ιστορικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε πολύ μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό στην πολιτική που ακολούθησε το τουρκικό κράτος έναντι των γειτονικών του χωρών. Εξάλλου, ο τουρκικός Τύπος υπήρξε ανέκαθεν πρωτεργάτης στη διεκπεραίωση σχεδίων που όχι μόνο αντιβαίνουν κάθε κανόνα καλής γειτονίας, αλλά και των Διεθνών Συνθηκών - προβοκατόρικη είναι η δράση του φερʼ ειπείν στα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης που υποτίθεται ότι έχαιρε κάποιας «προστασίας» βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης.
Από ό,τι μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα πρόσφατα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο, ακόμη και όταν η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία βρέθηκε υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, οι ΙΜΚ, διά μέσου των ΜΜΕ, για να αποφύγουν ακριβώς την ασφυκτική πίεση του διεθνούς παράγοντα, επέλεξαν να υπερτονίσουν τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα στα κατεχόμενα, στο Β. Ιράκ, στον ενεργειακό χάρτη του Καυκάσου, στα Στενά κ.λπ. Χάρη σε αυτήν την κίνηση τακτικής -επιτυχημένη πατροπαράδοτη «συνταγή»- το καθεστώς αποσκοπούσε στην πραγματικότητα, αφενός, να κατευθύνει την εσωτερική κοινή γνώμη και, αφετέρου, να αποπροσανατολίσει τη διεθνή κοινή γνώμη για τις προθέσεις του. Έτσι, η Άγκυρα θα εξακολουθήσει να στοχεύει στην εξασφάλιση υπερβολικών και ασύμμετρων ωφελημάτων ως αντάλλαγμα για την υποτιθέμενη «συνεργασία» της με τις μεγάλες δυνάμεις.
Στην πρώτη φάση της κρίσης, η Τουρκία, από την μια, τήρησε μια θέση εφεκτική έναντι της Ρωσίας και, από την άλλη, φάνηκε να μην έχει διάθεση να τηρήσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας και των ΗΠΑ - καθυστέρησε τη διέλευση των αμερικανικών πλοίων από τα Στενά με προορισμό τη Μαύρη Θάλασσα. Παρόμοια οπορτουνιστική στάση είχε τηρήσει η Τουρκία και τον Μάρτιο 2003, λίγο πριν από την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, προβάλλοντας εξωπραγματικές οικονομικές απαιτήσεις από την Ουάσινγκτον. Οι νέες απαιτήσεις της Άγκυρας προς την Ουάσινγκτον δεν έγιναν φυσικά γνωστές μια και επήλθε συμφωνία. Οι τούρκοι διανοούμενοι πάντως από τις στήλες τους στα τουρκικά φύλλα -αλλά και η πολιτική ηγεσία- έσπευσαν να ζητήσουν από τη Μόσχα την αναγνώριση του ψευδοκράτους! Αξίζει να σημειωθεί ότι η τουρκική απαίτηση διατυπώθηκε τη στιγμή που η Ρωσία είχε ήδη κλείσει τα σύνορά της στα χιλιάδες τουρκικά φορτηγά.
Όσο πιο τεταμένες είναι, λοιπόν, οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τόσο περισσότερο η Άγκυρα νομίζει ότι αυτές την έχουν απολύτως ανάγκη, προσπερνά το γεγονός ότι τα Στενά δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος του ενιαίου γεωστρατηγικού χώρου που εκτείνεται από το Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα και διατυπώνει ολοένα και πιο εξωπραγματικές απαιτήσεις, ελπίζοντας ότι η ιστορία θα επαναληφθεί και θα ευνοηθεί από τις συγκυρίες.
Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος
kbocporitis(at)gmail.com
Το Παρόν της Κυριακής - 07/09/2008
Για περισσότερα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
