Η Σεγκολέν, ο Κιλιτσντάρογλου και ο Γιώργος

Σε αποκαλύψεις προέβη η Σεγκολέν Ρουαγιάλ σε συνάντηση που είχε με τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΛΚ) συναντήθηκε και με τον έλληνα πρωθυπουργό.

Την εβδομάδα που πέρασε πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στο οποία έλαβαν μέρος οι αρχηγοί των σοσιαλιστικών κομμάτων που είναι μέλη της οργάνωσης. Το συνέδριο ασχολήθηκε με φλέγοντα ζητήματα, όπως η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και οι προοπτικές εξόδου από την κρίση, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η αντιμετώπισή τους, η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών κ.λπ. Στα πλαίσια του συνεδρίου έλαβαν χώρα και οι καθιερωμένες συναντήσεις μεταξύ προέδρων σοσιαλιστικών κομμάτων, αξιωματούχων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ.ά.

Μια από τις εν λόγω συναντήσεις ήταν και εκείνη που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της αντιπροέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Σεγκολέν Ρουαγιάλ και τον πρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της Τουρκίας Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Η πρώην πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος Γαλλίας και υποψήφια για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2007 είχε μια «εγκάρδια» συζήτηση με τον κ. Κιλιτσντάρογλου στα πλαίσια της δεξίωσης που παρατέθηκε προς τιμήν των συμμετεχόντων. Κατά την εν λόγω συνάντηση διημείφθησαν αρκετά ενδιαφέροντα. Η Σεγολέν Ρουαγιάλ φαίνεται να εκμυστηρεύτηκε ορισμένα σοβαρά σφάλματα στα οποία είχε υποπέσει κατά την προεκλογική της εκστρατεία. Απευθυνόμενη, λοιπόν, στον κ. Κιλιτσντάρογλου ομολόγησε ότι η απόφαση στήριξης της υποψηφιότητας της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ απεδείχθη καταστροφική γι’ αυτήν. Και αυτό γιατί η Ρουαγιάλ θεώρησε τη στήριξη που παρείχε στην Τουρκία στο ευρωπαϊκό εγχείρημά της, ως μία από τα πρωταρχικά αίτια της αποτυχίας της στην αναμέτρησή της με τον Νικολά Σαρκοζί. (Ταράφ, 17/11/2010). Για να διασκεδάσει, ωστόσο, οποιαδήποτε υποψία πικρίας πρότεινε τη διεξαγωγή στην Τουρκία διεθνούς συνεδρίου για την γυναίκα, τομέας στον οποίο υστερούσε ανέκαθεν η Τουρκία, αλλά που έχει επιδεινωθεί αρκετά μετά την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία.

Στα πλαίσια της ίδιας διοργάνωσης ο κ. Κιλιτσντάρογλου έγινε δεκτός και από τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά τη συνάντηση ο κ. Κιλιτσντάρογλου δήλωσε ότι έκανε γνωστό στον κ. Πρόεδρο την επιθυμία του κόμματός του (ΡΛΚ) να συμμετέχει πιο ενεργά στις δραστηριότητες της εν λόγω οργάνωσης, καθώς και να αναλάβει τη διοργάνωση υψηλού επιπέδου συναντήσεων στην Τουρκία. Από τη μεριά του ο κ. Πρόεδρος επανέλαβε ότι η Ελλάδα στηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η εν λόγω πορεία θα συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Δεν λησμόνησε ακόμη να προσκαλέσει τον κ. Κιλιτσντάρογλου στην Αθήνα.

Η πεποίθηση της κ. Ρουαγιάλ για το ότι η απόφαση στήριξης στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας συνέβαλε στην εκλογική της αποτυχία, δημιουργεί ερωτήματα γύρω από τη στάση των ευρωπαίων πολιτικών στο εν λόγω θέμα. Δεν θα έπρεπε η κ. Ρουαγιάλ να δώσει εξηγήσεις για ποιο λόγο στήριξε δημόσια την τουρκική υποψηφιότητα ενώ (θα έπρεπε να) γνωρίζει ότι η γαλλική κοινή γνώμη παρ’ όλες τις προσπάθειες του τουρκικού λόμπι στην Ευρώπη εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά επιφυλακτική στο εν λόγω ζήτημα. Καλόπιστοι, θα δεχτούμε ότι για λόγους αβροφροσύνης η κ. Ρουαγιάλ εκμυστηρεύτηκε τον «πόνο» της στον κ. Κιλιτσντάρογλου, τον οποίο μάλλον θεωρεί πολιτικό φίλο και ομοϊδεάτη της. Και εδώ έγκειται προφανώς η ατυχή επιλογή της κ. Ρουαγιάλ, καθώς φαίνεται ότι δεν γνωρίζει τον ιστορικό ρόλο που έχει διαδραματίσει το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (ΡΛΚ) στην Τουρκία, και τη σχέση του με τη Σοσιαλδημοκρατία.

Ακόμη και την περίοδο της περίφημης αριστερής στροφής του, αυτοπροσδιοριζόμενο στα «αριστερά του κέντρου», ή αργότερα με την αναρρίχηση στην ηγεσία του της «σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας» με αρχηγό τον Μπ. Ετζεβίτ, το ΡΛΚ άσκησε άλλου είδους πολιτικές με αποκορύφωμα την εισβολή της Κύπρου. Δεν έχει αντιληφθεί ακόμη η κ. Ρουαγιάλ ότι το κόμμα που ηγείται ο κ. Κιλιτσντάρογλου δεν έχει κατ’ ελάχιστο πια σχέση με τον αριστερό χώρο. Αλλά δεν είναι και η μόνη φαίνεται, χωρίς αυτό να αποτελεί φυσικά παρήγορο. Καθώς ο ίδιος ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο Έλληνας πρωθυπουργός, εξακολουθεί να στηρίζει άκριτα και αβασάνιστα την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ την ίδια στιγμή που η χώρα του δέχεται αφόρητες πιέσεις από την Άγκυρα και αμφισβητούνται κυριαρχικά της δικαιώματα. Ας μην λησμονούμε ότι οι πιέσεις αυτές λαμβάνουν χώρα σε στιγμές σοβαρής αδυναμίας της Αθήνας να ανταποκριθεί στις οικονομικές προκλήσεις των καιρών. Πραγματικά, αν η Άγκυρα θεωρείται σύμμαχος, πώς να αντιλαμβάνεται άραγε ο κ. πρωθυπουργός τις χώρες που δεν εντάσσονται στην κατηγορία των συμμάχων μας; Αλλά προφανώς ο ίδιος θεωρεί ότι όλες οι διαφορές με τη γείτονα έχουν λυθεί προς το συμφέρον της χώρας (;)!

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος


Για περισσότερα...

Η επιστροφή του ορφανοτροφείο της Πριγκήπου και οι βανδαλισμοί στα μνήματα της Ίμβρου

Επεστράφη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το ιστορικό κτήριο του ορφανοτροφείου της Πριγκήπου. Η ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας συνέπεσε όμως με βανδαλισμούς σε μνήματα της ελληνικής κοινότητας της Ίμβρου, πράγμα που προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό για τις διαθέσεις της Άγκυρας.

Την εβδομάδα που πέρασε ολοκληρώθηκε η έκδοση της απόφασης του Πρωτοδικείου Πριγκήπου με την οποία περιήλθε και πάλη η κυριότητα του ορφανοτροφείου της Πριγκήπου στον νόμιμο κάτοχό του, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ωστόσο, την ίδια περίοδο βάνδαλοι κατέστρεφαν δεκάδες τάφους της ελληνικής κοινότητας της Παναγίας στην Ίμβρο, σκορπώντας φόβο και τρόμο στους κατοίκους.

Η απόφαση του δικαστηρίου Πριγκιποννήσων, σύμφωνα με την οποία επεστράφη το ιστορικό κτήριο, καθαρογράφτηκε εντός της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου, όπως αναμενόταν, και απέκτησε έτσι νομική ισχύ. Με την εν λόγω απόφαση τερματίστηκε νικηφόρα η δικαστική διαμάχη που είχε ενταθεί τόσο στην Τουρκία όσο και στα πλαίσια των ευρωπαϊκών θεσμών τα τελευταία χρόνια. Το τουρκικό κράτος αρχικά είχε διατάξει την παύση λειτουργίας του ορφανοτροφείου το 1964 στο πλαίσιο της πολιτικής εκφοβισμού της ελληνικής μειονότητας. Από το 1974 το τουρκικό κράτος φέρει περιορισμούς στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ελληνορθόδοξων ευαγών ιδρυμάτων (βακούφια). Τελικά, στις αρχές της νέας χιλιετίας το τουρκικό Δημόσιο κατόρθωσε να αφαιρέσει παράνομα και καταχρηστικά την κυριότητα του κτηρίου από το Πατριαρχείο, οπότε και εγκαινιάστηκε ένας δικαστικός μαραθώνιος που κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το καλοκαίρι που πέρασε, το ΕΔΑΔ αποφάνθηκε ότι το τουρκικό Δημόσιο έπρεπε να επιστρέψει το κτήριο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι, η Συνέλευση της Γενικής Διεύθυνσης Βακουφίων δεν είχε παρά να επιστρέψει το κτήριο για να ακολουθήσει και η δεσμευτική απόφαση του Πρωτοδικείου.

Και ενώ είχε δρομολογηθεί η επιστροφή του ορφανοτροφείου, η ελληνική κοινότητα της Ίμβρου δεχόταν ένα ακόμη άνανδρο χτύπημα τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου. «Άγνωστοι» είχαν εισβάλει στο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο της Παναγίας στο λιμάνι της Ίμβρου, καταστρέφοντας 80 περίπου τάφους. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολύπαθη κοινότητα της Ίμβρου έρχεται αντιμέτωπη με παρόμοιες καταστάσεις. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 βρέθηκε πολλάκις στο στόχαστρο τόσο του επίσημου τουρκικού κράτους όσο και των ακροδεξιών ομάδων που συνεργάζονται με το παρακράτος. Σε αυτό συνηγορεί και ο τούρκος δικηγόρος Ερχάν Πεκτσέ, ο οποίος ανέλαβε την υπόθεση. Αναλυτικότερα ο Πεκτσέ υπογράμμισε ότι το ελληνορθόδοξο νεκροταφείο του Κάστρου της Ίμβρου είχε καταστραφεί ολοσχερώς το 1974. Αποτέλεσμα ήταν η κοινότητα να αναγκαστεί να μεταφέρει τα οστά των νεκρών της στο νεκροταφείο της Παναγίας. Ο Πεκτσέ δήλωσε ακόμη ότι κατά την ίδρυση της Τουρκίας δεν υπήρχαν Τούρκοι κάτοικοι στο νησί, ενώ στις ημέρες μας ο ελληνικός πληθυσμός έχει μειωθεί σε λιγοστούς ηλικιωμένους. Παλαιότερα, συνέχισε ο Πεκτσέ, τις πράξεις αυτές τις σχεδίαζε το τουρκικό κράτος, ενώ τώρα τις υποψίες συγκεντρώνουν ακροδεξιές οργανώσεις. (Ταράφ, 1/11/2010).

Πάγια τακτική της Άγκυρας είναι να ακολουθεί ασύμμετρες μεθόδους που δεν συνάδουν με το κράτος δικαίου και το ευρωπαϊκό κεκτημένο για να ασκήσει πίεση στην Αθήνα. Έτσι, δεν διστάζουν να τρομοκρατούν ακόμη και τα λιγοστά μέλη της ελληνικής μειονότητας της Τουρκίας. Άλλωστε, το γεγονός έλαβε χώρα σε μια στιγμή που η Άγκυρα φαίνεται να αυξάνει τις πιέσεις για μία εφ’ όλης της ύλης «διευθέτηση» των ελληνοτουρκικών «διαφορών», ευελπιστώντας να αποσπάσει τη συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης για συγκυριαρχία στο Αιγαία. Αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της τραγωδίας στη Μεγαλόνησο και τις συνέπειές του, μπορεί να αντιληφθεί ότι στην ουσία κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται οριστική παραχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο ελληνικό αρχιπέλαγος. Και ιδού τα ανταλλάγματα που προσφέρονται: Βανδαλισμοί σε νεκροταφεία, συνέχιση του καθεστώτος πίεσης και εκφοβισμού στο Αιγαίο, κλίμα τρομοκρατίας εις βάρος της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία, επιστροφές κοινοτικών περιουσιών που είναι ολοσχερώς κατεστραμμένες με υπαιτιότητα της Άγκυρας, αδιάλλακτη στάση στο Κυπριακό κ.λπ. Εάν η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ εννοούσε πραγματικά την ελληνοτουρκική «φιλία», δεν θα έπρεπε να κάνει αυτή τα πρώτα βήματα και να αποκαταστήσει τις αδικίες που έλαβαν χώρα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες; Δεν θα έπρεπε να αποδείξει την ειλικρίνεια της με πραγματικά και ουσιαστικά ανοίγματα στον ελληνισμό; Να αποσύρει τα στρατεύματα, τους έποικους και τους παρακρατικούς μηχανισμούς που διατηρεί στην κατεχόμενη Κύπρο, η οποία είναι μάλιστα κράτος-μέλος της ΕΕ! Να σταματήσει τις παραβιάσεις στο Αιγαίο; Ας μην τρέφουμε όμως αυταπάτες, το ενδεχόμενο η Τουρκία να προβεί σε κινήσεις καλής θελήσεως, όπως αυτές, βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Και βεβαίως να μην ξεγελιόμαστε από τις πρόσφατες παραχωρήσεις που αναγκάστηκε να κάνει η Άγκυρα υπό την πίεση διεθνών θεσμών. Το έκανε για να ενισχύσει την προβληματική εικόνα της στο διεθνές στερέωμα. Για να μην αναφερθεί κανείς και στον συμβολισμό των βανδαλισμών στο νεκροταφείο της Ίμβρου την επέτειο του «ΟΧΙ»!

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος

Το Παρόν της Κυριακής - 7/11/2010


Για περισσότερα...

Η σχέση μεταξύ μορφωτικού επιπέδου και ψηφοφόρων του ΑΚΡ

Αρνητική είναι η σχέση μεταξύ του ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ και του μορφωτικού επιπέδου των ψηφοφόρων σύμφωνα με αποτελέσματα έρευνας που διεξήχθη μετά το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου. Η εν λόγω αρνητική σχέση σχετίζεται άμεσα και με την εικόνα που δίνει προς τα έξω η ισλαμική ηγεσία.

Σύμφωνα με αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας υπάρχει μία αρνητική σχέση μεταξύ επιπέδου μορφώσεως των πολιτών και του ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ. Όσο ανεβαίνει το επίπεδο σπουδών τόσο χαμηλώνει το ποσοστό εκείνων που ψηφίζουν συνειδητά το κυβερνητικό κόμμα. Η αρνητική αυτή σχέση είναι απόρροια της γενικότερης αντι-κεμαλικής, ριζοσπαστικής και ισλαμικής εικόνας που δίνει η κυβέρνηση αρχής γινομένης με τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας.

Την εβδομάδα που πέρασε ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τα αποτελέσματα έρευνας που διεξήχθη για λογαριασμό του κυβερνόντος ισλαμικού κόμματος. Σύμφωνα με τον Ερτάν Αϊντίν, τον διευθύνον σύμβουλο της εταιρείας Pollmark, που ανέλαβε την έρευνα, το ποσοστό εκείνων που ψήφισαν υπέρ της συνταγματικής μεταρρύθμισης στο πρόσφατο δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου, μειώνεται όσο αυξάνει το επίπεδο σπουδών τους. Σε ενημερωτική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που συμμετείχε, ο Αϊντίν ανέφερε ότι η έρευνα έχει διεξαχθεί σε δείγμα 70.000 ατόμων, οι οποίοι έχουν καταταγεί ανάλογα με το επίπεδο των σπουδών τους. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι το 57.7% όσων δεν γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή ή έχουν αποφοιτήσει το πολύ από το πεντατάξιο δημοτικό έχουν ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης. Στους απόφοιτους γυμνασίου παρατηρείται μία ισορροπία. Το 38% ψήφισε υπέρ της αναθεώρησης, ενώ το 36,5% ψήφισε εναντίον. Η εν λόγω ισορροπία ανατρέπεται στην κατηγορία εκείνων που έχουν λάβει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Μόνο το 32.1% ψήφισε υπέρ, έναντι του 42.5% που ψήφισε κατά της αναθεώρησης του συντάγματος. Από τα εν λόγω αποτελέσματα ο Αϊντίν εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η σχέση μεταξύ του υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και της ψήφου υπέρ του ΑΚΡ είναι αρνητική. Σημείωσε ακόμη ότι η αρνητική στάση που τηρούν οι σπουδαγμένοι προς το ΑΚΡ, και το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται το εν λόγω καθεστώς ως μία δικτατορία που επιβλήθηκε από τη συγκεκριμένη μερίδα πολιτικών, απογοήτευσε τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τα εν λόγω στοιχεία έκαναν τον ισλαμιστή πρωθυπουργό να αναρωτηθεί για το πώς είναι δυνατό ενώ το κόμμα του επενδύει στην ανώτερη εκπαίδευση οι απόφοιτοι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης να τηρούν αρνητική στάση εναντίον του ΑΚΡ;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην αντι-κεμαλική πολιτική που ακολουθεί η ισλαμική κυβέρνηση, η οποία έχει βάλει στόχο να περιορίσει αν όχι και να αναστρέψει τον κοσμικό τρόπο ζωής. Ας σημειωθεί ακόμη ότι από την έρευνα προκύπτει ότι το 66% των ψηφοφόρων πιστεύει ότι ο «κοσμικός» τρόπος ζωής τελεί υπό απειλεί στην Τουρκία. Το γεγονός αυτό ενισχύεται και από το παρελθόν του ίδιου του ισλαμιστή πρωθυπουργού, ο οποίος από τα πρώτα κι’ όλας βήματά του στον πολιτικό στίβο ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης προσέφευγε σε λαϊκισμούς και κυρίως υιοθέτησε μία αντικαθεστωτική ρητορική που στόχευε στην ίδρυση ενός ισλαμικού κράτους. Στο σημείο αυτό κρίνουμε σκόπιμο να αναφέρουμε ορισμένα αποφθέγματα λόγων του Ερντογάν που ειπώθηκαν κατά την περίοδο 1994-2006 και είναι ενδεικτικά της στοχοθεσίας του. Υπενθυμίζουμε ότι επί δημαρχίας του ακόμη δήλωνε ότι «με το θέλημα του Θεού (Αλλάχ) θα βάλλουμε τα θεμέλια του τεμένους στην πλατεία Τακσίμ» (1/7/1994), ότι ο ίδιος είναι «ο ιμάμης της Κωνσταντινούπολης» (Χουρριέτ, 8/1/1995), ότι το «πράσινο χρώμα (με το οποίο έβαψαν μια περίοδο τα πεζοδρόμια της Πόλης) ήταν το χρώμα ενός ανώτερου πολιτισμού (δηλαδή του Ισλάμ)» (25/6/1994), ότι «όλα τα σχολεία θα μετατραπούν σε ιεροδιδασκαλεία (Ιμάμ-Χατίπ)» (Τζουμχουριέτ, 17/9/1994), ότι «θα μετατρέψει την Πόλη σε Μεντίνα (ιερή πόλη του Ισλάμ)», ότι είναι «δόξα τω Θεώ (Αλλάχ) υπέρ της Σαρίας» (Μιλιέτ, 21/11/1994), ότι «η τέλεση γάμων πρέπει να επιτρέπεται μόνο στους Ιμάμηδες» (Μιλιέτ, 9/5/1995), ότι «είναι υπέρ της έναρξης των εργασιών της Εθνοσυνέλευσης μετά από ανάγνωση του Κορανίου» (Μιλιέτ, 8/1/1996), ότι «δεν είναι πολύ μακρινές οι μέρες εκείνες που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι απόφοιτος των ιεροδιδασκαλείων (Ιμάμ-Χατίπ)» (Ακιτ, 5/2/1996), ότι «τα τεμένη είναι οι στρατώνες τους, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες τους, οι τρούλοι των τεμενών τα κράνη και οι πιστοί οι στρατιώτες τους» (6/12/1997), ότι «η δημοκρατία δεν είναι ο σκοπός τους, αλλά το μέσω (για την επίτευξη των στόχων τους)» (Μιλιέτ, 14/7/1996), ότι «όταν θα επανέλθουν στην εξουσία θα αλλάξουν τη νομοθεσία και θα την προσαρμόσουν στη σαρία (ο ιερός νόμος στο Ισλάμ)» (Χουρίετ, 12/7/1998), ότι «είναι αδύνατο ο κεμαλισμός να αναπαραχθεί εκ νέου και ότι για εκείνους (τους ισλαμιστές) το σημαντικότερο προσδιοριστικό στοιχείο (της ταυτότητάς τους) είναι το Ισλάμ», ότι «είναι αδύνατο κανείς να είναι ταυτόχρονα και σεκουλαριστής και μουσουλμάνος», ότι «1,5 δις. Μουσλουμάνοι αναμένουν με ανυπομονησία την ανάταση των τούρκων», ότι «δεν είναι σεκουλαριστής, αλλά (μόνο) υπεύθυνος για την προάσπιση του σεκουλαρισμού» (2005) κ.λπ. Τέτοιου είδους αιχμηρά αποφθέγματα του ισλαμιστή πρωθυπουργού μπορεί να συναντήσει με ευκολία οποιοσδήποτε μελετήσει τον τουρκικό Τύπο ή ψάξει έστω στο διαδίκτυο.

Η αρνητική στάση εκείνων που έχουν μια πανεπιστημιακή μόρφωση έναντι του ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ δεν είναι παρά αποτέλεσμα της πίεσης και της απειλής πολύ συχνά που αισθάνονται να τους ασκείται από τους ισλαμιστές. Το ΑΚΡ αθόρυβα και μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια έχει κατορθώσει να διαβρώσει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Τώρα που πέφτει το προσωπείο αντιμετωπίζει πια έλλειμμα αξιοπιστίας και θεωρείται άμεση απειλή για σημαντική μερίδα ακόμη και Τούρκων που αναγκάζονται, απογοητευμένοι, να «αυτοεξοριστούν» στην Εσπερία.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος


Για περισσότερα...