Το παραλήρημα του Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ

Απείλησε με «άσκηση βίας» από το βήμα της Γ.Σ.

Νέες απειλές προς Κύπρο και Ισραήλ εξαπέλυσε ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η προκλητική στάση της ισλαμικής κυβέρνησης ΑΚΡ δημιουργεί προβληματισμό, καθώς καθημερινά αποκαλύπτονται πτυχές του πραγματικού της προσώπου.

Κάθε τρόπο φαίνεται να είναι διατεθειμένη να δοκιμάσει η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ για να πετύχει τους στόχους της στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι νέες ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στην περιοχή, οι οποίες εξελίσσονται εις βάρος της Άγκυρας, ώθησαν τον ισλαμιστή πρωθυπουργό της Τουρκίας να εκμεταλλευτεί τη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για να δώσει, κατ’ αυτόν, διεθνείς διαστάσεις στις απαιτήσεις της χώρας του. Η παραπλανητική τακτική που ακολουθεί η Άγκυρα, ωστόσο, φέρνει στο φως το μέγεθος της τουρκικής αλαζονείας και πιθανότατα θα έχει αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.

Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για να παραστεί στις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Στο λόγο που εκφώνησε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης, ο ισλαμιστής πρωθυπουργός προσέφυγε σε τακτικές παραπληροφόρησης και προπαγάνδας. Μολονότι ο ίδιος είναι υπαίτιος της αναστάτωσης που έχει προκληθεί στην περιοχή, υπερθεμάτισε την ανάγκη ειρήνευσης στην Ανατολική Μεσόγειο και υπέδειξε ακόμη και εκείνους που «προκάλεσαν» την ένταση. Καταλόγισε κατ’ αρχάς ευθύνες στη διεθνή κοινότητα για την πολιτική ανοχής που ακολουθεί απέναντι στο Ισραήλ. Ο ισλαμιστής πρωθυπουργός Ερντογάν κατηγόρησε τα Ηνωμένα Έθνη για την αδράνειά τους απέναντι στις κινήσεις του Τελ Αβίβ. Συγκεκριμένα ισχυρίστηκε, ότι «ενώ ο ΟΗΕ τηρεί μια στάση ανοχής απέναντι στο Ισραήλ, το οποίο έχει παραβιάσει δεκάδες αποφάσεις και ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης για το Παλαιστινιακό, σε άλλες περιπτώσεις, όπως το Σουδάν, εφαρμόζει κατά γράμμα τις αποφάσεις των εν λόγω οργάνων». Στη συνέχεια ο Ερντογάν καταφέρθηκε εναντίον του Ισραήλ και κατηγόρησε την ισραηλινή κυβέρνηση ότι είναι υπαίτια για τις συνθήκες αντιπαράθεσης που επικρατούν, καθώς οι προσπάθειες μεγιστοποίησης της ασφάλειάς της, αντιβαίνουν της διεθνούς νομιμότητας. Ως απτό παράδειγμα της ισραηλινής στάσης έδωσε την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, όπου η κυβέρνηση του Ισραήλ ασκεί πολιτικές ασύμμετρης βίας, εποικισμού και οικονομικού αποκλεισμού. Δε λησμόνησε δε να επαναλάβει τις γνωστές απαιτήσεις της Άγκυρας από το Τελ Αβίβ για «συγγνώμη», αποζημίωση των θυμάτων του «Μαβί Μαρμαρά» και άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Τέλος, ο Ερντογάν στράφηκε εναντίον και της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατηγορώντας την για ανεύθυνες πολιτικές που σκοπεύουν να δημιουργήσουν κλίμα τεχνητής έντασης στην περιοχή! Ισχυρίστηκε ακόμη, ότι η «Ρωμαίικη Διοίκηση της Κύπρου», όπως αποκαλεί την Κυπριακή Δημοκρατία η Άγκυρα για να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις, υιοθετεί εξαιρετικά ανεύθυνες τακτικές επιλέγοντας να ορίσει την ΑΟΖ της και να διεξάγει έρευνες σε αυτήν, θαρρείς, λέει ο Ερντογάν, και έχει το δικαίωμα να αποφαίνεται για θέματα που αφορούν ολόκληρο το νησί! («Ζαμάν», 22/9/2011). Εξέφρασε ακόμη την απαίτηση να ανασταλούν όλες οι έρευνες από τη Λευκωσία, διότι σε περίπτωση μη συμμόρφωσης η Άγκυρα θα πράξει «το καθήκον της», εννοώντας κεκαλυμμένα ότι θα προσφύγει ακόμη και στη χρήση βίας!

Η αξιοπιστία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και γενικότερα του ΟΗΕ χρήζει πράγματι προσοχής. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να περιφρουρεί το κύρος του εν λόγω θεσμού, καθώς σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει μάρτυρας της περαιτέρω υποβάθμισής του. Τέτοια είναι και η περίπτωση της αγόρευσης του Ερντογάν, ο οποίος θαρρείς και συναγωνιζόταν τους πρώην δικτάτορες. Τι αξία μπορεί να έχουν οι εκκλήσεις για σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών, όταν αυτές προέρχονται από έναν ηγέτη κράτους, το οποίο συστηματικά καταπατεί το διεθνές δίκαιο, δημιουργεί εντάσεις με τα γειτονικά κράτη και ενεργεί ως αυτόκλητος υπερασπιστής της περιοχής; Πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ο Έρντογαν, όταν κατηγορεί άλλες χώρες της περιοχής για απάνθρωπες πολιτικές, τη στιγμή που η χώρα του κατέχει παράνομα τη μισή μεγαλόνησο, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, αρνείται να αποσύρει τις κατοχικές δυνάμεις και τους εποίκους, εποφθαλμιά το Αιγαίο και τη Θράκη και απειλεί να ασκήσει εκ νέου βία;! Τολμά μάλιστα να απειλήσει με προσφυγή σε κάθε μέσω – εννοώντας ακόμη και στη χρήση βίας – τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο καταστατικός χάρτης του οποίου το απαγορεύει ρητά!

Η μειονεκτική γεωστρατηγική θέση στην οποία έχει περιέλθει η Άγκυρα, ωθεί την ισλαμική ηγεσία σε λεονταρισμούς. Η αίσθηση ότι η ηγεμονική πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, κάνει την ισλαμική ηγεσία να αισθάνεται ακόμη πιο άβολα. Μέλλει να δούμε πότε και πως οι ισχυροί της διεθνούς κοινότητας θα σημάνουν την αντίστροφη πορεία.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος


Για περισσότερα...

Αναζητώντας συμμάχους και παραβιάζοντας διεθνείς κανόνες

(Σκίτσο του Ερτζάν Ακιόλ, «Μιλιέτ» 15/9/2011)

Η Άγκυρα αναζητεί διέξοδο στη δεινή στρατηγική της θέση

Τεχνητό κλίμα έντασης στην ανατολική Μεσόγειο επιχειρεί να δημιουργήσει η Άγκυρα, στην προσπάθειά της να διαφύγει της δεινής στρατηγικής θέσης στην οποία έχει περιέλθει. Μετά την αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν Τελ Αβίβ και Λευκωσία, η Τουρκία προσφεύγει σε διπλωματικές και στρατιωτικές τακτικές που παραβιάζουν τους διεθνείς κανόνες, με στόχο τη διατήρηση της υπερτιμημένης θέσης της στην περιοχή.

Η ισλαμική ηγεσία της Τουρκίας δεν άργησε να αντιληφθεί ότι οι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο όχι μόνο δεν την ευνοούν, αλλά απειλούν και όσα έχει πετύχει έως αυτή τη στιγμή. Αποφασισμένη, λοιπόν, να προασπιστεί τα συμφέροντά της στην περιοχή, η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ θέτει σε εφαρμογή την «αθέατη» όψη της πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων» και επιχειρεί να καταλάβει την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή, προσφεύγοντας σε πολιτικές εκφοβισμού των γειτονικών χωρών.

Η Άγκυρα αρχίζει να συνειδητοποιεί το μεγάλο κόστος που θα κληθεί να πληρώσει σύντομα για την επιθετική πολιτική που ακολουθεί εδώ και κάποιο διάστημα απέναντι στο Ισραήλ και την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχοντας ακολουθήσει μια πολιτική προσβολής του Ισραήλ και απαξίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ισλαμική ηγεσία της Τουρκίας βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια αδυσώπητη πολιτική ανταγωνισμού που επιβάλλει τη συνέχεια της εν λόγω πολιτικής.

Η απόφαση για τη ρήξη και ο ανταγωνισμός με το Ισραήλ, με πρόσχημα τα όσα συνέβησαν κατά την προσχεδιασμένη κρίση στα διεθνή ύδατα της Γάζας τον Μάιο του 2010, τελικά αποδεικνύεται εξαιρετικά ασύμφορη για την Άγκυρα. Η στήριξη που είναι διατεθειμένο να παρέχει ή να αυξήσει το Ισραήλ προς τους κούρδους αγωνιστές του ΡΚΚ, η άρνησή του να επιστρέψει τα μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά αεροσκάφη της Τουρκίας, η πρόσφατη αμυντική συμφωνία που υπέγραψε με την Αθήνα και κυρίως η στενή συνεργασία που εγκαινίασε με τη Λευκωσία στο θέμα της αξιοποίησης των διαθέσιμων κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, αποδεικνύουν το πόσο ατυχείς ήταν οι πρόσφατες κυρώσεις που ανακοίνωσε η Άγκυρα εναντίον του Τελ Αβίβ.

Οι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων στην περιοχή, που επαναφέρουν στο προσκήνιο το υποβόσκον σύνδρομο περικύκλωσης της τουρκικής ηγεσίας, εξαναγκάζουν την Τουρκία να προσφύγει σε παντός είδους διπλωματικούς και στρατιωτικούς αντιπερισπασμούς για να διατηρηθεί στις κορυφαίες θέσεις του περιφερειακού υποσυστήματος. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής θα πρέπει να προσεγγίσει κανείς και την πρόσφατη περιοδεία του ισλαμιστή πρωθυπουργού της Τουρκίας στις χώρες της «Αραβικής Άνοιξης», ο οποίος διείδε σημαντικές ευκαιρίες διείσδυσης στην περιοχή. Ιδιαίτερης συμβολικής σημασίας κρίνεται η προσπάθεια της Άγκυρας να εγκαινιάσει σχέσεις στρατηγικής συνεργασίας με το Κάιρο, το οποίο έως πρότινος διατηρούσε ομαλές σχέσεις με το Τελ Αβίβ. Ενδεικτική είναι η πίεση που δέχτηκε η Τουρκία να αντισταθμίσει τον νεοσυσταθέντα άξονα Τελ-Αβίβ-Αθηνών στην περιοχή. Έτσι η τουρκική διπλωματία έσπευσε να συστήσει τον άξονα Άγκυρας-Καΐρου, ο οποίος θεωρητικά θα καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε στον διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα. Ο νέος άξονας φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί αρχικά στον τομέα της ενέργειας, ενισχύοντας τις τουρκικές διεκδικήσεις στις ΑΟΖ της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ. Η τουρκοαιγυπτιακή συνεργασία, ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε δεδομένη ούτε άψογη. Οι υποδείξεις του Έρντογαν στην αιγυπτιακή ηγεσία περί κοσμικού κράτους ενόχλησαν αρκετούς και κυρίως τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», οι οποίοι δεν δίστασαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Εξάλλου, μάλλον αμφιβόλου αποτελεσματικότητας θα πρέπει να θεωρείται η πολιτική και διπλωματική ικανότητα της νέας αιγυπτιακής ηγεσίας, η οποία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή επιχειρεί να υπερβεί τις εσωτερικές και διεθνείς αντιξοότητες και να ανοικοδομήσει τη χώρα.

Παρατηρεί κανείς, επίσης, ότι πέραν των διπλωματικών πρωτοβουλιών η Άγκυρα προσφεύγει όλο και πιο συχνά αυτήν την περίοδο στην προσφιλή της τακτική των εκβιασμών προς τις γειτονικές της χώρες. Οι απειλές περί συχνής παρουσίας του τουρκικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο και σύναψης συμφωνίας με το «ψευδοκράτος» για τον «ορισμό» της ΑΟΖ, που εξαπέλυσε ο Έρντογαν προς το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, έρχονται ακριβώς να αποδείξουν την αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει η Άγκυρα. Ανήμπορη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα νέα δεδομένα, η ισλαμική ηγεσία βρίσκει διέξοδο στην προσφυγή σε απειλή χρήσης βίας, κάτι που αντιβαίνει κατάφωρα στους διεθνείς κανόνες.

Το τέλος του άξονα Τελ Αβίβ-Άγκυρας δεν σήμανε μόνο το τέλος της τουρκοϊσραηλινής συνεργασίας, αλλά και της θέσης-κλειδί που διατηρούσε η Τουρκία στην περιοχή. Στο εξής η Άγκυρα δεν μπορεί να ελπίζει για αυξημένο λόγο στην περιοχή, παρά μόνο στον βαθμό που το ΝΑΤΟ της αναθέσει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της συμμαχίας. Αδιαμφισβήτητα οι νέοι συσχετισμοί ευνοούν τον νεοσυσταθέντα άξονα Τελ Αβίβ-Αθήνας, ο οποίος διαθέτει πολλές προοπτικές. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της Άγκυρας και η υλοποίηση των στόχων του νέου άξονα θα εξαρτηθεί από τη συνεπή και αποφασιστική συνεργασία που θα επιδείξουν τα δύο κράτη.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος

Το Παρόν της Κυριακής - 18/9/2011


Για περισσότερα...

Η τουρκοϊσραηλινή αντιπαράθεση, οι νέες ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο και τα εθνικά μας συμφέροντα

Έρντογαν:«Μηδενικά» προβλήματα με τους γείτονες. (Σκίτσο του Ερτζάν Ακιόλ,«Μιλιέτ» 6/9/2011)

Απρόσμενη τροπή παίρνουν οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις μετά την άρνηση του Τελ-Αβίβ να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις της Άγκυρας. Η αποφασιστική στάση του Ισραήλ αναγκάζει την ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ να αναζητήσει συμμάχους στην ανατολική Μεσόγειο για να εξισορροπήσει τα νέα δεδομένα στην περιοχή.

Ανέβηκαν οι τόνοι στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ μετά τη διαρροή του περιεχομένου της έκθεσης του ΟΗΕ για τα γεγονότα στο «Μαβί Μαρμαρά», η οποία δικαιώνει το Ισραήλ για τα όσα συνέβησαν στο κατάστρωμα του πλοίου εκείνη την τραγική νύχτα, και την απόφαση της Άγκυρας να επιβάλει κυρώσεις στο Τελ-Αβίβ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η περαιτέρω υποβάθμιση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων συνέπεσε με την αναβάθμιση των σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Τελ-Αβίβ.

Την εβδομάδα που πέρασε τέθηκε ένα οριστικό τέλος στις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που σημάδεψαν τις ισορροπίες στην περιοχή από το 1994 έως το 2010. Αφορμή στάθηκε η διαρροή της έκθεσης Palmer για το «Μαβί Μαρμαρά» στη διεθνή κοινή γνώμη –κατά πάσα πιθανότητα από Ισραηλινούς– και οι απαιτήσεις της Άγκυρας για συγγνώμη από το Ισραήλ, για αποζημίωση των θυμάτων εκείνης της νύχτας και για άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Η ασυμβίβαστη στάση του Ισραήλ εξόργισε την ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ, η οποία προχώρησε στην επιβολή κυρώσεων στην πρώην σύμμαχό της. Οι εν λόγω κυρώσεις αφορούν: α) τις διπλωματικές σχέσεις, οι οποίες υποβαθμίστηκαν στο επίπεδο της δεκαετίας του '80, β) τις στρατιωτικές συμφωνίες, που αναστέλλονται, γ) την παρουσία του τουρκικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο, δ) την παραπομπή του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο για τον αποκλεισμό της Γάζας και ε) τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για τα θύματα της ισραηλινής επίθεσης στο «Μαβί Μαρμαρά».

Η ένταση που προκλήθηκε μεταξύ Άγκυρας και Τελ-Αβίβ και η υποβάθμιση των διμερών τους σχέσεων συνέπεσε χρονικά με την αναβάθμιση των σχέσεων Αθήνας και Τελ-Αβίβ, που υπέγραψαν σύμφωνο συνεργασίας σε αμυντικά θέματα. Η υπογραφή της εν λόγω συνεργασίας πριν από λίγες μέρες ανοίγει νέες προοπτικές στη στρατηγική συνεργασία μεταξύ Αθήνας και Τελ-Αβίβ, ανατρέποντας τα μέχρι τώρα ισχύοντα δεδομένα στην περιοχή. Η στενή συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ εμπλέκει προφανώς και την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης αποκτά ανεκτίμητη αξία για τα ισραηλινά συμφέροντα.

Η αναπάντεχη εξέλιξη στις σχέσεις Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ-Αβίβ αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο που εξοργίζει την Άγκυρα και επιβαρύνει το κλίμα στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις. Η έκδηλη προσέγγιση του Ισραήλ με την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα οδηγεί σε απόγνωση την ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ, καθώς βλέπει να ανατρέπονται οι προσπάθειές της για απομόνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο διεθνές στερέωμα και για υποβιβασμό της σε «κοινότητα». Έτσι, έσπευσε όχι μόνο να δηλώσει ότι ο τουρκικός στόλος θα είναι στο εξής παρών στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά ανακοίνωσε ακόμη ότι θα προβεί στον ορισμό της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο με το «ψευδοκράτος».

Να υπενθυμίσουμε ότι οι εργασίες της αμερικανικών συμφερόντων εταιρείας στον τομέα «Αφροδίτη» της κυπριακής ΑΟΖ ξεκινούν σε λίγες εβδομάδες, γεγονός που θα ενδυναμώσει σε σημαντικό βαθμό τη διαπραγματευτική ικανότητα της Λευκωσίας. Με τον αντιπερισπασμό που σχεδιάζει η Άγκυρα, ελπίζει να προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα στην περιοχή, αφού κάτι τέτοιο θα της επιτρέψει να διεκδικήσει μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες της περιοχής. Πρωτίστως όμως θα της επιτρέψει να διατηρήσει τη θέση-κλειδί που κατέχει στην υπόθεση Μεγαλόνησος.

Τα συμφέροντα που διακυβεύονται για την Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο είναι σημαντικά και η επιτυχία που σημείωσε η ελληνική πλευρά, εγκαινιάζοντας στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, στενεύει τα περιθώρια ελιγμών για την κυβέρνηση ΑΚΡ. Υπό την πίεση των εξελίξεων, η Άγκυρα επιχειρεί να ανοικοδομήσει ανταγωνιστικό άξονα προς τα συμφέροντα της Αθήνας, της Λευκωσίας και του Τελ-Αβίβ. Αποφασιστικής σημασίας θα είναι οι επαφές του Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν με τα μεταπολιτευτικά καθεστώτα της Βόρειας Αφρικής την ερχόμενη εβδομάδα. Με πρόσχημα τον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας και την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και την έμπρακτη υποστήριξη στην ανοικοδόμηση της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Λιβύης, η Άγκυρα επιχειρεί να προσεταιριστεί τα άπειρα αραβικά καθεστώτα που προέκυψαν από την «Αραβική Άνοιξη».

Η Αθήνα θα πρέπει, λοιπόν, από τη μια να φροντίσει για την εύρυθμη συνεργασία με τη Λευκωσία και το Τελ-Αβίβ και, από την άλλη, να επιδείξει την απαραίτητη διπλωματική ευελιξία, περιφρουρώντας τις σχέσεις και τα συμφέροντά της με τις εν λόγω αραβικές χώρες δίχως να περιορίζεται και να επαναπαύεται στις πρόσφατες επιτυχημένες πρωτοβουλίες ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Έτσι θα αποτραπούν ανεπιθύμητες εξελίξεις αναφορικά με την ΑΟΖ, που έχουμε καθυστερήσει αδικαιολόγητα να την οριοθετήσουμε, με τις προσπάθειες έμμεσης αναγνώρισης του «ψευδοκράτους» ή με την εμφάνιση ανταγωνιστικών αξόνων στην περιοχή, που εμπλέκουν και την Αίγυπτο, με την οποία εξακολουθούν να μας συνδέουν ισχυροί δεσμοί φιλίας.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος

Το Παρόν της Κυριακής - 11/9/2011


Για περισσότερα...

«Επιστροφή περιουσιών» από το ΑΚΡ για τα μάτια της Δύσης

Η πρόσφατη κίνηση της ισλαμικής κυβέρνησης ΑΚΡ να προχωρήσει στην απαραίτητη νομική ρύθμιση, η οποία επιτρέπει την επιστροφή πολλών εκατοντάδων περιουσιών στα ευαγή ιδρύματα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της Τουρκίας, προκάλεσε θετικές εντυπώσεις στην ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη. Οι ανακοινώσεις, όμως, του ισλαμιστή πρωθυπουργού συνοδεύτηκαν από πολιτικές δηλώσεις με αποδέκτες τη Δύση, γεγονός που δημιουργεί ερωτήματα ως προς την ειλικρίνεια και τους πραγματικούς του στόχους.

Την εβδομάδα που πέρασε, η ηγεσία των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της Τουρκίας παρέθεσε, με αφορμή το Ραμαζάνι, δείπνο (ιφτάρ), που τερματίζει την ολοήμερη αποχή από παντός είδους τροφής, ποτού και απόλαυσης, στον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν. Κατά την εν λόγω εκδήλωση ο ισλαμιστή πρωθυπουργός επιφύλαξε μια «έκπληξη» στις εν λόγω κοινότητες. Συγκεκριμένα ανακοίνωσε ότι με νομική ρύθμιση που υιοθετήθηκε, οι μη μουσουλμανικές κοινότητες θα έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν τις βακουφικές περιουσίες που τους είχαν αφαιρεθεί μετά το 1936. Υπενθυμίζουμε ότι με νόμο του 1936, ο οποίος προέβλεπε την καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων των ευαγών ιδρυμάτων, πολλά ακίνητα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων περιήλθαν στον έλεγχο του τουρκικού δημοσίου και σε τρίτα μέρη.

Η νομική ρύθμιση που ανήγγειλε ο Έρντογαν, αφορά τη θέσπιση μεταβατικών διατάξεων στο νόμο 5737 περί Βακουφίων του 2008, οι οποίες συμπεριελήφθησαν έντεχνα στο νομοσχέδιο περί τις «Αρμοδιότητες και την Οργάνωση του Υπουργείου Τροφίμων, Γεωργίας και Κτηνοτροφίας» . Σύμφωνα με το άρθρο 17 του εν λόγω νομοσχεδίου, οι εν λόγω κοινότητες μπορούν να διεκδικήσουν τις χαμένες περιουσίες τους καταθέτοντας τα απαραίτητα δικαιολογητικά στις αρμόδιες αρχές σε διάστημα ενός έτους.

Μολονότι η εν λόγω εξέλιξη κρίνεται θετική, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται απλά για δυνατότητα που προσφέρετε στις μη μουσουλμανικές κοινότητες για να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους. Η επιστροφή δηλαδή των βακουφικών περιουσιών δεν είναι άμεση και αυτόματη και εξαρτάτε από την ικανότητα των κοινοτήτων να προσκομίσουν τίτλους ιδιοκτησίας αποδεκτούς από το τουρκικό κράτος, επιστρέφοντας έτσι στο αρχικό στάδιο που οδήγησε στην υφαρπαγή τους! Με τη διαφορά ότι τώρα ελλοχεύει ο κίνδυνος, σε περίπτωση αδυναμίας των κοινοτήτων, να απολεστεί οριστικά κάθε ελπίδα επιστροφής των εν λόγω περιουσιών. Άλλωστε, η Τουρκική Εθνοσυνέλευση διατηρεί το δικαίωμα να απορρίψει την εν λόγω αίτηση.

Το δείπνο στον προαύλιο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Κωνσταντινουπόλεως, έλαβε χώρα σε ένα κλίμα καθόλα σύμφωνο προς τους κανόνες της μουσουλμανικής παράδοσης. Πριν την έναρξη του δείπνου αναγνώστηκε απόσπασμα από το κοράνιο. Κατά τη διάρκεια δε του δείπνου ορχήστρα που συμπεριλάμβανε και μη μουσουλμάνους καλλιτέχνες έπαιζαν τουρκικά κομμάτια αρμενίων, εβραίων και ελλήνων μουσουργών. Στη συνέχεια, εκπρόσωποι των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους στον Έρντογαν («Μιλιέτ», 29/8/2011). Το όλο σκηνικό αναμφίβολα φέρει πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τα εξής: α) οι ηγέτες των εν λόγω κοινοτήτων εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους στην εξουσία για την επιστροφή κτημάτων τα οποία τις ανήκουν και θα είχαν αποζημιωθεί σε άλλη χώρα για τη ζημία που τους προκλήθηκε, β) τους συνειρμούς που έκανε ο Έρντογαν μεταξύ της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ και τις συνθήκες διαβίωσης των μη μουσουλμάνων στην Τουρκία, τις οποίες παρουσιάζει ως εξαιρετικές! Συγκεκριμένα ο ισλαμιστής πρωθυπουργός δήλωσε ανερυθρίαστα, ότι αν η ΕΕ δε σταματήσει να εφαρμόζει μια πολιτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών» απέναντι στην Τουρκία και επιμείνει στα κριτήρια της Κοπεγχάγης, τότε το ΑΚΡ θα υιοθετήσει «τα πολιτικά κριτήρια της Άγκυρας» για να αντιμετωπίσει κατάλληλα τους Ευρωπαίους!

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ισλαμική κυβέρνηση αισθάνεται εξαιρετικά άβολα με την τροπή που πήρε η ενταξιακή της πορεία, καθώς απέχει πολύ από την εκπλήρωση των κριτηρίων της Κοπεγχάγης. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει και από το άγχος της ισλαμικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ, οι οποίες επιβεβαιώνουν τις δραματικές συνθήκες διαβίωσης των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων στην Τουρκία στις μέρες μας. Έτσι, εδώ και κάποιο διάστημα το ΑΚΡ προσανατολίζεται στην καλύτερη δυνατή προβολή των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της Τουρκίας στη διεθνή κοινή γνώμη. Επιχειρείται, δηλαδή, να παρουσιαστεί η ελάχιστη επιδεικνυόμενη ανοχή και τα «ανοίγματα» προς τις μειονότητες ως εξαιρετικό επίτευγμα και δείγμα μεγαλοσύνης του τουρκικού κράτους. Με άλλα λόγια, επιδιώκεται να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα για να νομιμοποιηθούν οι διεκδικήσεις της Άγκυρας. Άλλωστε, οι βακουφικές περιουσίες δεν αποτελούν παρά ένα μικρό μέρος μόνο των περιουσιών των μη μουσουλμανικών και μη τουρκικών κοινοτήτων της καθ’ ημάς Ανατολής, οι οποίες έχουν περάσει στο τουρκικό δημόσιο ή σε τούρκους πολίτες με ληστρικές μεθόδους από ιδρύσεως του κεμαλικού κράτους. Ας φροντίσουμε μόνο οι κινήσεις αυτές που γίνονται για τα μάτια της Δύσης, να μην αποτελέσουν πάτημα για διεκδικήσεις της Άγκυρας στην ελληνική επικράτεια.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος



Για περισσότερα...